حالا این کشور یکی از اقتصادهای بسیار بزرگ و در حال انکشاف سریع در جهان دارا می باشد. میلیون ها تن از اتباع هند از وضع فقر مطلق برآمده اند، اگرچه برای میلیون ها تن از اتباع دیگر تا هنوز ابتدایی ترین شرایط — انرژی برق، بهداشت و مکاتب شایسته — قابل دسترسی نمی باشند. هند معاصر در عین حال — محل نوآوری های تخنالوژیکی، بازار عظیم برای بیزنس جهانی و بازیگر مطمئین در صحنه جهانی در باره طیف وسیع مسایل از تجارت بین المللی تا تغییرات اقلیمی، محسوب میشود. تقویه اقتصادی به هند امکان تبارز خود به گونه فراهم می سازد که 20 سال قبل برای آن ممکن نبود.
ولی این کشور تا به حال به آن موقعیت نه رسیده که خود را در انستیتوت های جهانی اداره شایسته محسوب نماید، خاصتاً عدم حضور نمایندگی دایمی آن در شورای امنیت سازمان ملل متحد مهم می باشد.
الیسه ایریس همکار ارشد علمی در باره هند، پاکستان و آسیای جنوبی مربوط به شورا در باره مناسبات بین المللی، مولف کتاب نو راجع به هند در مصاحبه با NPR عظمت طلبی های بین المللی این کشور و شیوه های را بررسی میکند که سیاستمداران هند تحقق آنها ر ا پلان نموده اند. چرا رهبری در دهلی نو عقیده دارد که برای هند زمانش فرارسیده است؟ مردم میدانند که کشور حالا، نسبت به 15 — 20 سال قبل، در وضعیت دیگر قرار دارد. این به رشد اقتصادی، تشکل تشبثات هند به سطح بین المللی، این همه پدیده های نسبتاً نو اند. کشور امکانات بزرگ خود را می بیند و میخواهد به مثابه دولت بزرگ جهانی شناخته شود. این نیز درست است که هند بنابر علل تاریخی در خارج از محدوده اداره جهانی باقی مانده بود و امروز شایستگی داشتن رای بزرگ در چنین سازمان ها، مانند بانک جهانی و صندوق بین المللی پول دارا می باشد. در باره مسایل، مانند اقلیم، آزادی کشتی رانی، به مشکل میتوان راه حل را بدون هند پیدا کرد که نقش مهم آن حد اقل از مقیاس آن ناشی میگردد. هند مدت زمان طولانی بعد از حصول استقلال در سال 1947 به اتحاد شوروی نزدیک بود و بر غرب اعتماد نداشت. حالا این کشور آزاد و سرمایه داری است.
برخورد آن نسبت به جهان چگونه تغییر نموده است؟ در زمان جنگ سرد هند موضعگیری عدم انسلاک را در پیش گرفت و از دو ابر قدرت فاصله مساوی حفظ میکرد، اما در بسیاری مناسبات بسوی اتحاد شوروی تمایل داشت. فروپاشی اتحاد شوروی در سال های 1990 قرن گذشته راه را بسوی اصلاحات اقتصادی در کشور گشود که به رشد محسوس اقتصادی منجر شد. هند نظر به قوی شدن نیازمندی هرچه کمتر به حفظ فاصله به اندازه دست درازشده از امریکا احساس میکند. تحکیم روابط با واشنگتن بدان معنی نیست که هند از همکاری های متقابل با کشورهای، مانند روسیه و ایران که به امریکا نزدیک نیستند، امتناع می ورزد. استقلال واقعی هند در مناسبات که آن کشور میخواهد با تمام جهان داشته باشد، در همین امر تبارزه می یابد. مثال واقعی آین را ما در خزان سال گذشته زمان مشاهده کردیم، وقتیکه دهلی نو از مسدودنمودن سفارت خود در کوریای شمالی باوجود فشار از جانب امریکا در مورد منزوی ساختن دیپلوماتیک پیونگ یانگ، امتناع ورزید. هند گفت:« ببخشید، ما این طور عمل نمی کنیم».
ایریس مطلقاً باور دارد که هند همیشه راه خود را در پیش خواهد گرفت. آیا زمان سوءتفاهم متقابل در مناسبات هند — امریکا فرا نه رسیده است؟ هر دو کشور در همه موارد نظر واحد ندارند. بطور مثال، امریکا در سازمان ملل متحد در چهره هند همکار خوب مشاهده نمی کند. ولی در برخی عرصه ها دیدگاه ها مطابقت میکنند. مناسبات از نقطه نظر تامین امنیت قوی تر اند. دو کشور از مدتها بدینسو در عرصه علوم و تخنالوژی ها همکاری میکنند، تشریک مساعی در باره تغییرات اقلیمی و تولید ایکالوژیکی افزایش می یابد. هراس در برابر چین در حال انکشاف در این مورد چه نقش بازی میکند؟ نگرانی دو کشور در باره امنیت خود تا اندازه زیادی از پشتکار روزافزون پیکن ناشی میگردد. هند، احتمالاً، با نگرانی روزافزون بر تحقق پروژه عظمت طلبانه «یک کمربند — یک راه» و نفوذ روزافزون چین در آسیای جنوبی نظارت میکند.
در داخل هند پرابلم های سنگین زیادی — فقر، بیکاری، سطح ناکافی تعلیمات و شبکه اقتصادی — وجود دارند. پس چرا مردم هند با چنین بی نظمی در خانه خود به تقویت نقش خود در جهان کمر بسته اند؟ نقش هند در صحنه بین المللی همیشه تا اندازه دلچسپ بود. زمان صدراعظم جواهر لعل نیرو را به خاطر می آوریم. در آن وقت نیز هند با پرابلم های داخلی زیادی مواجه بود. ولی او رسالت هند را در رهبری اخلاقی می دید و هند بین کوریای شمالی و جنوبی میانجی گیری میکرد. ایریس این سوال را مطرح میکند که چرا هند امروزی، یکی از بزرگترین اقتصادهای جهان، با دموکراسی قابل محلاظه، با بزرگترین اردو و بودجه نظامی، عضویت دایمی در شورای امنیت سازمان ملل متحد ندارد؟ نقش هند در صحنه جهانی همیشه بسیار دلچسپ بود. ایریس به این عقیده نیست که هند باید یکی از دو مساله، انکشاف فعال دیپلوماسی و رهایی مردم خود از فقر، یکی را برگزیند. این هردو مساله را میتوان همزمان حل کرد.
